Türkiye’de adı konulmamış.. (Köşe yazısı)

TÜRKİYE’DE ADI KONULMAMIŞ HRİSTİYANLIK YAŞINIYOR  AMA!….

Süleyman KOCABAŞ

Tarihçi Yazar

kocabassuliyman@gmail.com

            Tarihte adı konulmamış Hristiyanlaşmamızın  başlangıcı ve kırılma noktası  3 Kasım 1839’da Tanzimat Fermanı’nı ilanı oldu. 5 Şubat 1856’da Islahat Fermanı’nın ilanı bunu iyice takviye etti. Çünkü bunu, Avrupa’nın Büyük Devletleri  1853 – 1856 Kırım Harbi ve Zaferinin “diyeti” olarak bize  ödettiler.  “Sizi daha iyi koruyabilmemiz ve bizden sayarak bağrımıza basmamız için Avrupa hukukunu kabul ediniz” dediler. Viyana’da İngiliz, Fransız ve Avusturya  nın Osmanlı Büyükelçileri  tarafından yazılan Islahat Fermanı, (Biz  Viyana’yı 1683’de dıştan fethedemedik ama, onlar bizi  1856’da içten fethettiler)  Ahmet Cevdet Paşa’nın anlattıklarına  göre  Osmanlı Vükelası tarafından  “Noktası ve virgülüne bile dokunulmadan” aynen imzalanıp yürürlüğe konuldu.

          Uygulamaya yönelik olarak, 1860’lı yıllarda bütün Fransız kanunları Türkçeye çevrilerek, Şeriat kanunları yanında, bunlara alternatif “İKİ BAŞLI HUKUK SİSİTEMİ”  olarak yürürlüğe girdi.  Fransız Büyükelçisi, en son olarak  “Fransız Medeni Kanunu” nun da alınmasında diretti. Adliye Nazırı Ahmet Cevdet Paşa buna, “Bir milletin medeni kanununu  almak demek, alan milletin kedi kendisini yok etmesi demektir” in yanında, “Sizin bu kanununuz da alırsak Halifemiz Sultan Abdülaziz’in  Halifelik sıfatını  bırakması gerekir” dedi ve direndi. Osmanlının yeni medeni kanunu olarak Mecele’yi, yerli, milli ve ilmi kanun olarak hazırladı ve 1876’da yürürlüğe koydu.

        Aziz dostalar, anlayacağınız, Türkiye’de “Adı konulmamış Hristiyanlaştırma süreci resmen ve sonra da sindire sindire halka da sirayet ettirilerek”  Osmanlı döneminde başladı.

        Bu süreç, günümüzün Türkiye’sinde   tam bir atak yaptı. Osmanlı Devleti ve bürokrasisi,  “Avrupa Devleti  Sayılmak” için “Avrupa Hristiyan Hukuku” na teslim olmuştu. Günümüz Türkiyesi ise  buna teslim yanında, “Topyekun Batı Medeniyetine girmek, teslim olmak” la sürecin zirvesini yaşamaya başladı.

       Yeni kurulan, Genç Türkiye Cumhuriyetinin yeni yeni kanunlara ihtiyacı vardı.  Bunu yapacak ilmi birikim ve yetişmiş bürokrasimiz yoktu. Herkes, harplerde kırılmıştı. Zaten “Tam Avrupalı” olacaktık. Bu anlamda, Avrupa’da olan her şey, bizim için de olduğu için onlara kayıtsız şartsız ve sorgulamadan teslim olduk.  Adalet Bakanı Mahmut Esat Bozkurt’un  1925’de ,milli ve yerli  medeni  kanunumuz Mecelle Kaldırılıp İsviçre  Medeni  Kanunu  alınırken  Meclis’te sarf ettiği şu gerekçeli mealen ifadeleri  çok ilginçti: “Avrupa’nın kanunları bizim de kanunlarımızdır, noktasına ve virgülüne dokunmadan aynen alıp uygulayacağız.” Aziz dostalar, anlayacağınız  tam bir “sömürgecilik zihniyeti” veya “kendi kendini sömürgeleştirmek” zihniyetidir. Sömürgelerde olacak bir iştir.  Nerede kaldı milli ve yerli hukuk? Ardından iş bitmedi: İtalya’nın Ceza Kanunu, Almanya’nın Borçlar Hukuku Kanunu ve daha neler neler  aynen çevirdik ve uyguladık.

     Bütün bu olup bitenlerden sonra, Türkiye’nin haklı bir kısım davalarını savunmaya başladığı  için  bir suikastla öldürülen  gazeteci  yazar Uğur Mumcu şunları boşuna söylememiştir: “Türkiye vatandaşları, İsviçre  Medeni Kanunu  ile evlendirilirler, İtalyan Ceza  Kanunu ile yargılanırlar, Alman Borçlar Hukukuna göre borçlandırılırlar ve Şeriat hukukuna göre gömülürler.”

      Bütün hayat pratiğimiz,  Eski Yunan, Eski Roma, Yahudi –Hristiyan kültür ve hukukları bileşkelerinde kurgulandığı halde, böyle yapılandırmalarla  dinimiz İslam’ı  “Ölüler dini”, kitabımız Kur’an ı  ise “Ölüler kitabı” haline getirdik.  Bitmemiş, ardından “Medeni Bilgiler” kitapları yazmışız ve bununla Avrupa’nın bütün örf ve âdetlerini, protokol kaidelerini bünyemize gümrüksüz taşımışız, kılıf ve kıyafetlerimizi  de zaten onlara benzettik. Anlayacağınız bütün bunlarla “Adı konulmamış Hristiyanlık” a adapte edildik.

        Biz bunlara adapte edildik ama, Avrupa’da  neler olup bitiyor bir da bunlara  bakalım: Hani bir “İslamafobi” var ya son 30-40 yıldır hep bu uygulanıyor burada. Bu zaman diliminde Avrupa’ya  sömürgelerinden gelen Müslüman  göçmenler ve Türkiye  gibi  ülkelerden  giden işçilerle bu kıtada Müslümanların sayısı iyice arttı. Günümüzde  30 milyonu bulduğundan bahsediliyor. 5 milyonu Fransa’da, bir o kadarı Almanya’da , 3 milyonu İngiltere’de  diğer Avrupa ülkelerine de  300- 500 biner dağılmışlar. Bunların, Müslüman olmaktan başka hiçbir suçları yok. Bulundukları hiçbir  Hristiyan  ülkede hiçbir Hristiyanı Müslüman yapmak için çalışmıyorlar. Yalnızca kendi Müslüman kimliklerini serbestçe yaşamak istiyorlar. “Hürriyetler ve  Demokrasinin beşiği-anavatanı ” denilen  Avrupa’nın bunlara bile tahammül   yok.

          Avrupa’nın ne kadar medeni olduğunu öğrenmeye yönelik 9 ve 11 Mayıs 2021 tarihli gazetelerden okudum.  11  tarihli olanı şöyle idi:  “Fransa’da Askerlerden İslam’a Karşı  Mektup”.  Haberinde, muvazzaf ve emekli iki asker-subay-general  grubu  Cumhurbaşkanı Macron’a mektup yazarak “iç savaş uyarısı” nda bulunmuşlar. İkinci grubun görüşleri oldukça ilginç: “Aramızdan bazıları topraklarımızda taviz verdiğimiz İslamcılığı yok etmek için canlarını ortaya koyamaya hazırlar” deniliyormuş. 9 tarihli olanı ise şöyle: “Norveç’te İslam Karşıtı Gösteriler”. Haberinde yer alanlar,   “Oslo parlamento  binası önünde bir grup ‘Norveç’in İslamlaşmasını durdurun’ gösterisi yaptılar”.

      Fransa’da  ve  Norveç’te de “İslamlaşma” dedikleri, buralarda Müslüman nüfusun artması ve dinleri istedikleri gibi yaşamaktan başka bir şey değildir. Hristiyanların şuur altlarında yatan emelleri,   “Siz bize benzemedikçe sizi içimize kabul etmeyiz” dir. “İnsan Hakları” ndan olarak, “Farklılıklara saygılı olmak” nerede kaldı? Din ve inanç hürriyetlerini kurtlar mı yedi?   Biz onlara benzedik de adı konulmamış Hristiyanlığı  yaşamaya başladık da ne oldu? Kadir ve kıymetimizi  mi bildiler?  Avrupa Birliğine alabildiler mi? Niye hâlâ 58 yıldır kapısında bekletiliyoruz? Anayasamıza  da “Türk milletinin dini Hristiyanlıktır” yazıldıktan sonra mı alacaklar?

      Sonuç olarak, anlayacağınız, biz Tanzimat’tan beri kademe kademe Hristiyanlaşmayı kabul ettik ve bu da günümüzde bütün caddelerimizde  işyerlerimizin isimlerinin de artık İngilizce  olduğu halde, bu Hristiyanlaşmayı tamamladığımız  ve bütün bunlara tahammül edebildiğimiz  üzere  de,  Avrupalılar kendi bünyelerindeki  Müslümanların Müslümanca   yaşamalarını kendilerine karşı bir “iç tehdit” olarak görebiliyorlarsa, yuh olsun hem Türkiye’de hem de Avrupa’da bütün bu olup bitenler demek geliyor insanın içinden!…